Μικέλα Αδάμου - 25 Χρόνια ”Το χρυσό κλειδί”

Κλείνοντας φέτος 25 χρόνια από την πρώτη ημέρα που η Μικέλα Αδάμου γύρισε για πρώτη φορά το «χρυσό κλειδί» στην πόρτα του ιδιωτικού νηπιαγωγείου της, θελήσαμε να κάνουμε μαζί της μία κουβέντα για την όλη πορεία και εμπειρία της μέχρι σήμερα.

Κλείνουν 25 χρόνια από την πρώτη μέρα που το νηπιαγώγειο Το Χρυσό Κλειδί υποδέχθηκε τα πρώτα παιδιά. Ποια ήταν τα συναισθήματα της πρώτης σας μέρας εδώ και τι θυμάστε πιο έντονα;

Το να δημιουργήσω το δικό μου νηπιαγωγείο ήταν όνειρο ζωης. Κάθε αρχή προκαλεί πολύ άγχος…. Ομολογώ πως πέρασα αρκετές νύχτες άυπνη από την ανυπομονησία και συνάμα τον ενθουσιασμό που κατάφερα να πραγματοποιήσω τα επαγγελματικά μου σχέδια. Αγωνιούσα να ανταποκριθώ επάξια στις προσδοκίες μου, γιατί σίγουρα οι ευθύνες θα ήταν πολύ περισσότερες από το να εργάζεσαι κάπου ως Nηπιαγωγός. Για μένα ήταν ένα μεγάλο βήμα να πάρω την απόφαση να ανοίξω το δικό μου νηπιαγωγείο, μετά από 6 χρόνια που εργαζόμουν ως Nηπιαγωγός σε άλλο νηπιαγωγείο. Κάτι που δεν μετάνιωσα ποτέ μου.

Έχουν επιτευχθεί σήμερα οι στόχοι που είχατε βάλει στο ξεκίνημα;

Ναι σίγουρα και με το παραπάνω θέλω να πιστεύω, αν και κάθε χρόνο βάζουμε καινούργιους στόχους που προσπαθούμε να πραγματοποιήσουμε. Η εκπαιδευτική διαδικασία έχει μια δυναμική που οι στόχοι ολοένα μεταβάλλονται και εξελίσσονται, γι αυτό ποτέ δεν εφησυχαζόμαστε.

Τι συμβολίζει και πώς εμπνευστήκατε την ονομασία του Νηπιαγωγείου “Το Χρυσό Κλειδί”;

Από το παραμύθι «Ο Πινόκιο και το χρυσό κλειδί» που μεταφορικά για μας συμβολίζει το κλειδί που ανοίγει το θησαυρό της γνώσης.

Τι ηλικίες παιδιών φιλοξενούνται στο Νηπιαγωγείο;

Από 2 χρονών μέχρι την ηλικία που πάνε Δημοτικό.

Τι σας έμαθε όλα αυτά τα χρόνια η καθημερινή σας επαφή με παιδιά για τα ίδια τα παιδιά αλλά και για τον κόσμο;

Σίγουρα είμαστε πολύ τυχεροί όσοι δουλεύουμε με παιδιά, διότι ζούμε μέσα στην αθωότητα. Πλάθουμε αγνές ψυχούλες και προσπαθούμε να τους δίνουμε όσες περισσότερες ευκαιρίες για κοινωνικοποίηση, ανάπτυξη ενσυναίσθησης και υπευθυνότητας. Η προσχολική ηλικία αποτελεί τη βάση για τη συνέχεια της μαθητικής τους ζωής και προσπαθούμε να τους δώσουμε όλα τα απαραίτητα εφόδια που χρειάζονται.

Σίγουρα υπάρχουν κάποιες μέρες πιο δύσκολες από άλλες. Έχετε σκεφτεί ποτέ να τα παρατήσετε; Από που αντλείτε τη δύναμή σας να συνεχίζετε;

Φυσικά υπάρχουν και μέρες και χρονιές πιο δύσκολες από άλλες, όπως ήταν οι τελευταίες χρονιές της πανδημίας ,που για πρώτη φορά ίσως πέρασε από το μυαλό μου ότι δεν θα άντεχα ακόμα μια χρονιά την ίδια. Η αγάπη μου, όμως, γι’ αυτό που κάνω, μου έδωσε τη δύναμη να ανασκουμπωθούμε και να συνεχίσουμε με τα νέα δεδομένα.

Πόσο άλλαξε με βάση τη δική σας εμπειρία η ζωή των παιδιών μέσα στην εποχή του κορονοϊού;

Τα παιδιά μας όπως κι όλοι μας αντιμετωπίσαμε πρωτόγνωρες καταστάσεις. Στα παιδιά όμως έχεις στοιχίσει πολύ περισσότερο. Δυστυχώς, έχουν χάσει πολλές εμπειρίες και δραστηριότητες της ηλικίας τους. Αναγκάστηκαν να μεγαλώσουν απότομα με φοβίες και στερήσεις, κρατώντας αποστάσεις από αγαπημένα πρόσωπα. Αυτό αποτελεί μια πληγή που εμείς καλούμαστε να απαλύνουμε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.

Πόσο και πώς διαφέρει ο τρόπος που μεγάλωναν τα παιδιά πριν 20-25 χρόνια με σήμερα;

Παρόλο που τα παιδιά στις μέρες μας έχουν περισσότερες εμπειρίες και ερεθίσματα, στερούνται άλλα, εξίσου σημαντικά όπως το ελευθερο παιχνίδι στη φύση, στις γειτονιές, τον αυθορμητισμό ενώ παράλληλα αυξήθηκαν πολύ οι πειρασμοί και οι κίνδυνοι. Εμείς οι γονείς γίναμε άθελά μας υπερπροστατευτικοί, δεν αφήνουμε τα παιδιά να ανεξαρτητοποιηθούν και να αποκτήσουν την ελευθερία τους, μεταδίδοντας τους λανθασμένα μηνύματα.

Τι δυσκολίες αντιμετωπίζουν τα ιδιωτικά νηπιαγωγεία στις μέρες μας;

Οι απαιτήσεις των πελατών, αλλά και της σύγχρονης εποχής, ο ανταγωνισμός μεταξύ των ιδιωτικών νηπιαγωγείων και η απουσία κρατικής στήριξης.

Τι θα ευχηθείτε για τα 25χρονα σας;

Εύχομαι να συνεχίσω να έχω τον ζήλο και την όρεξη να προσφέρω όσα περισσότερα μπορώ, αντλώντας δύναμη από τους πρώτους μαθητές μου που τους βλέπω πλέον ενήλικες επαγγελματίες και οικογενειάρχες. Απερίγραπτη συγκίνηση μου προκαλεί όταν υποδέχομαι στο νηπιαγωγείο παιδάκια που τους συνοδεύουν γονείς που ήταν οι πρώτοι μου μαθητές. Αυτό μας προσφέρει την ικανοποίηση ότι…… ναι κάτι κάνουμε σωστά !!!!